بچه كه بودم به من آموختند فحش نباید بدهی گوسفند طنز تلخ

بچه كه بودم به من آموختند
فحش نباید بدهی گوسفند

بی ادبی بوده از این خانه دور
حرف ركیكی نزنی بی شعور

بچه ی همسایه به من فحش داد
پند پدر مادرم آمد به یاد

بر دهنش مشت ادب كوفتم
البته با غیظ و غضب كوفتم

شب كه پدر قصه ی ما را شنید
نوبت آموزه دوم رسید

پای مرا بست به یك ریسمان
بر كفل و بر كف پایم زنان �

گفت نباید به كسی زور گفت
من چه كنم با توی گردن كلفت

بچه كه بودم پدرم یاد داد
عشق بورزم به نبات و جماد

عشق به سوراخ ازن فی المثل
عشق به بوی خوش زیر بغل

عشق به انسان و طبیعت ، گیاه
عشق به ارتش به بسیج و سپاه

عشق به هم نوع ولو دشمنت
عشق به هر كس شده ، حتی زنت

عشق به مفرد به مثنی به جمع
عشق به اینها كه رساندم به سمع

تربیتم سیر صعودی گرفت
هیكل من رشد عمودی گرفت

ریش و سبیلی به هم آمیختم
زشت شدم تیغ زدم ریختم

ریختم از صورت خود پشم را
باز عیان كرد پدر خشم را

فرصت اندرز و نصیحت نبود
چاره به جز فحش و فضیحت نبود

گفت: پسر ریش تراشیده ای
نفله ! مگر دختر ترشیده ای

كافر حربی شده ای ظاهرا
قرتی و غربی شده ای ظاهرا

بر سر این صورت صافت مباد
مورچه ای می بكند بكس باد

صورت سیرابی و بی ریش تو
عین حرام است و نجس ، دور شو

تا نشدی مومن و اهل ثواب
زیر پل و روی مقوا بخواب

رفتم و ریشم كه به زانو رسید
برگشتم پیش پدر رو سپید

دید كه تی شرت به تن كرده ام
پارچه ای زرت به تن كرده ام

گفت: مگر پارچه كم داشتی
لخت و پتی آمده ای آشتی

این كه شمایی پسر بنده نیست
كسوت كفار برازنده نیست

پیرهن و دكمه ی تقوات كو؟
سبحه و انگشتر و اینهات كو؟

هیزم دوزخ شده ای نره خر
زود برو پیرهنی نو بخر

مختصری بود ز بسیارها
این همه مشتی است ز خروارها

منحنی تربیتم رشد كرد
حیثیت و شخصیتم رشد كرد

حاصل این شیوه ارزنده ، من
این من خوش ذوق ولی بد دهن...

جنبه هجو این شعر یادمون باشه
ایشون در جواب انتقادهای احتمالی پیشاپیش میگن

نه روشنفکر ملعون پلیدم
نه با چاقو دماغی را بریدم

به قرآن بنده بی تقصیر هستم
�امامی� نیستم اما علی امَ